4 grudnia 2024 – Wspomnienie św. Barbary, dziewicy i męczennicy
Kolor szat: czerwony
Imieniny: Barbara, Bartłomiej, Borys
Dziś, w drugi tydzień Adwentu, otwieramy nasze serca na przygotowanie się do przyjścia Pana. Wspominamy św. Barbarę, jedną z najpopularniejszych świętych Kościoła, znaną z jej odwagi w wyznawaniu wiary i niezłomności w obliczu prześladowania. Jej życie przypomina nam, że warto stać mocno przy Chrystusie, nawet w trudnych czasach.
Pierwsze czytanie
Czytanie z Księgi proroka Izajasza (Iz 40, 1-5. 9-11)
„Pocieszcie, pocieszcie mój lud – mówi wasz Bóg. Mówcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że jego niewola minęła, że jego grzechy są odpuszczone…”. W tym fragmencie widzimy wezwanie do pocieszenia ludu wybranego, do ogłoszenia, że Bóg nie zapomniał o swoim ludzie. Obietnica pocieszenia i uwolnienia jest zawsze aktualna, nawet, gdy wydaje się nam, że jesteśmy sami. Izajasz wskazuje na jeden z najważniejszych aspektów adwentu, którym jest oczekiwanie na przyjście Zbawiciela, który przyniesie pokój i nadzieję.
Psalm
Psalm responsoryjny (Ps 85, 9-10. 11-12. 13-14)
„Pojawiła się łaska i prawda; sprawiedliwość i pokój się ucałowały”. Psalmista wyraża głęboką tęsknotę za spotkaniem z Bogiem, który daje prawdę i pokój. Te słowa zachęcają nas do uważności na działania Boga w naszym życiu oraz do otwartości na łaskę, która przychodzi z Ardwentem. Nasza modlitwa powinna zmierzać ku temu, abyśmy jako wspólnota i indywidualnie, stawali się narzędziami Bożej łaski.
Aklamacja
Aklamacja przed Ewangelią: „Alleluja, alleluja! Przyjdź, Panie, i nie zwlekaj; przynieś swojemu ludowi pokój.” Słowa te są wezwaniem nas do oczekiwania na przyjście Pana. W tych prostych zdaniach skondensowana jest modlitwa i pragnienie serca każdego z nas, by Bóg napełnił nasze życie swoją obecnością.
Ewangelia
Ewangelia według św. Mateusza (Mt 18, 1-5)
„W owym czasie przystąpili do Jezusa uczniowie i pytali Go: Kto jest największy w królestwie niebieskim?…”. W tym fragmencie Jezus, wskazując na dziecko, uczy, że w Królestwie Bożym, to pokora i umiejętność zaufania są najważniejsze. Odniesienie do dziecka jako wzoru do naśladowania jest kluczowe w naszych relacjach z Bogiem. Odcinamy się od dumy i przekonania o wyższości, a uczymy się prostoty i ufności w Jego miłość.
Rozważania nad Ewangelią – 4 grudnia 2024
Drodzy Bracia i Siostry, dzisiaj słyszymy o pytaniu uczniów o to, kto będzie największy w Królestwie Niebieskim. Jezus chwyta za słowo, by pokazać, jak bardzo mylny jest nasz sposób myślenia o wielkości i wyższości. W naszej codzienności często dajemy się ponieść pragnieniu wyróżnienia, sukcesu, chwały. Uczymy się jednak, że prawdziwa wielkość nie polega na byciu „na szczycie”, lecz na umiejętności służenia innym. Mówi o tym przykładem dziecka, które jest symbolem prostoty, bezpretensjonalności i czystego serca. Takie podejście jest kluczowe w naszym przygotowaniu do Świąt Bożego Narodzenia – przyjścia Jezusa, który stał się jednym z nas.
Niech ten czas Adwentu będzie dla nas każdym dniem odnowienia w naszej wierze i zachęty do budowania relacji z innymi poprzez pokorę i miłość. Przystępujmy do dworu Bożego z radością i nadzieją, mając na uwadze, że tylko w przyjęciu Bożej miłości możemy znaleźć prawdziwe szczęście i spokój.