Z każdym dniem Wielki Post prowadzi nas coraz bliżej największej tajemnicy naszej wiary – Zmartwychwstania Pańskiego. Wielkanoc to nie tylko rodzinne śniadanie, kolorowe pisanki i porządki w domu. To przede wszystkim czas duchowego odrodzenia, nadziei i spotkania z Żyjącym Chrystusem.
Ale dobrze wiem – jako ksiądz i jako człowiek – że rzeczywistość bywa inna. W wirze obowiązków, zakupów, mycia okien i planowania świątecznego menu łatwo zagubić ten głębszy sens. W sercu zamiast radości pojawia się zmęczenie, a zamiast pokoju – napięcie.
Dlatego chcę dziś zaprosić Cię do innego spojrzenia na przygotowania do Wielkanocy. Spokojniejszego. Głębszego. Bardziej prawdziwego. Takiego, które pozwoli Ci przeżyć te Święta z otwartym sercem, bez presji i pośpiechu – za to z Bogiem i z drugim człowiekiem.
Zacznij od planu – kalendarz to Twój sprzymierzeniec, nie wróg
Wielki Post i przygotowania do Wielkanocy to czas, który potrafi wymknąć się spod kontroli, jeśli nie podejdziemy do niego z rozwagą. Dlatego już na początku warto usiąść z kartką papieru, może nawet z kalendarzem liturgicznym w ręku, i spokojnie zaplanować najbliższe dni.
Nie chodzi tu o perfekcjonizm, ale o mądre zarządzanie tym, co przed nami. Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wigilia Paschalna – te dni mają szczególne znaczenie. Dobrze jest zawczasu zarezerwować sobie czas na ich przeżycie w Kościele, zamiast zostawiać wszystko „na ostatnią chwilę”. Gdy zbliżamy się do Triduum Paschalnego, świat powinien nieco zwolnić – ale by tak się stało, trzeba to wcześniej zaplanować.
Podobnie z obowiązkami domowymi. Nie wszystko trzeba robić naraz. Jeśli podzielisz porządki, zakupy i gotowanie na mniejsze kroki, rozpisane na dni tygodnia, zniknie poczucie chaosu. Plan daje wolność – pozwala nam odzyskać kontrolę nad czasem i przestrzenią, a co najważniejsze – daje przestrzeń dla Boga i dla rodziny.
Niech ten plan nie będzie narzędziem presji, lecz drogą do spokoju. Pamiętaj – Pan Jezus nie zmartwychwstał po to, byśmy padali z nóg przy stole, lecz po to, byśmy mogli usiąść z Nim do stołu życia.
Nie wszystko musisz robić sam – święta to wspólnota, nie występ solo
Wielkanoc nie jest konkursem na najlepiej wypolerowaną podłogę czy najpiękniejszy mazurek. To święto wspólnoty – tej rodzinnej, ale i duchowej. A we wspólnocie nikt nie powinien być sam ze wszystkim. Dlatego jednym z największych prezentów, jakie możesz sobie dać przed świętami, jest… poproszenie o pomoc.
To nie jest oznaka słabości, lecz siły i mądrości. Jeśli masz rodzinę – zaproś jej członków do wspólnego przygotowania domu, dekoracji, koszyczka. Nawet dzieci, choćby najmniejsze, mogą poczuć się potrzebne i włączone, gdy pozwolisz im ozdobić pisanki czy nakryć do stołu. Mąż może zrobić zakupy, ktoś inny może przygotować jedno z dań. Nie wszystko musi spoczywać na Twoich barkach.
Dotyczy to również sfery duchowej. Nie wstydź się powiedzieć, że potrzebujesz modlitwy, wsparcia, rozmowy. Wielki Post i Wielkanoc to czas, kiedy warto być razem – nie tylko fizycznie, ale i sercem.
Pamiętajmy też, że Pan Jezus posłał uczniów po dwóch – nie samych. Bo w drodze wiary i codzienności człowiek nie powinien być samotny. Święta nabierają głębi wtedy, gdy są przeżywane w duchu jedności – a nie perfekcjonizmu.
Porządki – z głową, nie na pokaz
Nie da się ukryć – przedświąteczne porządki są wpisane w polską tradycję. Wiele osób czuje potrzebę uporządkowania domu, szaf, zakamarków… jakby czyste okna miały być znakiem czystego serca. Ale trzeba uważać, by nie pomylić porządków z przesadą, a czystości z obsesją.
Pan Jezus nie przychodzi do idealnie wysprzątanego mieszkania. Przychodzi do serca, które Go pragnie. I nawet jeśli nie zdążysz zetrzeć kurzu z górnej półki, a firanki zostaną te same co w zeszłym roku – to naprawdę nie przeszkodzi Mu wejść do Twojego życia.
Zamiast więc rzucać się w wir nerwowego pucowania, zadaj sobie pytanie: Co naprawdę jest ważne? Może zamiast mycia okien warto spędzić więcej czasu z dziećmi, które tęsknią za Twoją uwagą? Może warto po prostu… usiąść w ciszy i porozmawiać z Bogiem?
Niech Twoje porządki będą znakiem pokoju, a nie źródłem napięcia. Zamiast robić wszystko „na pokaz” – zrób tyle, ile trzeba, aby dom był przestrzenią gościnności i radości. Resztę zostaw – naprawdę, nikt nie będzie zaglądał Ci do szuflady z łyżkami.
I jeszcze jedno: zadbaj o porządek duchowy. Spowiedź święta, modlitwa, pojednanie z tymi, z którymi dawno nie rozmawiałeś – to są te „porządki”, które przynoszą najwięcej światła.
Wielkanocne menu – prostota smakuje najlepiej
Wielu z nas zna ten scenariusz: długa lista potraw, godziny spędzone w kuchni, przemęczenie i… brak siły, by usiąść przy świątecznym stole z uśmiechem. A przecież jedzenie ma być radością – nie wyzwaniem kulinarnym rodem z programu „MasterChef”.
Dlatego zachęcam Cię – jako ksiądz, ale też jako człowiek, który nieraz widział, jak święta potrafią „wypalić” – postaw na prostotę. Wielkanocne menu nie musi być rozbudowane. Lepiej przygotować kilka prostych, sprawdzonych dań, niż szukać nowości na ostatnią chwilę i zadręczać się, że coś się „nie udało”.
Zaplanuj z wyprzedzeniem. Zrób listę zakupów, sprawdź, co masz w domu. Jeśli możesz coś ugotować wcześniej i zamrozić – zrób to. Jeśli ktoś z bliskich umie dobrze piec – nie bój się poprosić o wsparcie.
W tym wszystkim pamiętaj o jednym: Pan Jezus nie przyszedł dla pasztetu z żurawiną. On przyszedł, by dać nam Życie – i chce, żebyśmy to życie przeżywali razem, spokojnie, z wdzięcznością. Lepszy prosty żurek z rodziną niż wykwintna pieczeń, której nikt nie pamięta, bo wszyscy byli zbyt zmęczeni, by się nią cieszyć.
Na końcu i tak najważniejsze będą nie smaki, ale obecność, wspólnota, uśmiech i błogosławieństwo przy stole.
Dekoracje – mniej znaczy więcej
Nie trzeba wielu ozdób, żeby dom nabrał świątecznego charakteru. Czasem wystarczy świeca, gałązka bazi w wazonie, kilka pisanek na stole i serce otwarte na Zmartwychwstałego, by Wielkanoc zagościła nie tylko w mieszkaniu, ale i w duszy.
W świecie, który często promuje przesyt i „instagramową” perfekcję, warto sobie przypomnieć, że piękno tkwi w prostocie. Wystarczy spojrzeć na naturę – wiosna nie krzyczy feerią barw, lecz rozkwita spokojnie, krok po kroku. Tak samo może wyglądać nasz dom na święta: spokojnie, przytulnie, z elementami, które mają znaczenie.
Dobrym pomysłem są dekoracje wykonane własnoręcznie – z dziećmi, wnukami, bliskimi. To nie tylko ładny efekt, ale i czas spędzony razem. Wspólne malowanie pisanek czy robienie stroików może być pięknym preludium do radości Zmartwychwstania.
I nie przejmuj się, jeśli Twój stół nie wygląda jak z katalogu. Pan Jezus nie urodził się w pałacu, ale w stajni. I zmartwychwstał nie po to, byśmy mieli idealne serwetki, lecz byśmy mieli życie w obfitości – również to proste, rodzinne i zwyczajne.
Zadbaj o ducha Świąt Wielkanocnych
W wirze przygotowań bardzo łatwo zapomnieć, po co to wszystko. Można mieć czysty dom, pachnące potrawy, piękne dekoracje – a jednak poczuć w sercu pustkę. Bo Wielkanoc to nie tylko święto w kalendarzu. To wydarzenie duchowe. To spotkanie z Życiem, które zwyciężyło śmierć.
Dlatego najważniejsze przygotowanie odbywa się nie w kuchni, ale w duszy. Zadbaj o chwilę ciszy. Znajdź czas na modlitwę. Uczestnicz w liturgii Triduum Paschalnego – nawet jeśli to wymaga wysiłku, wcześniejszego zaplanowania czy zorganizowania opieki nad dziećmi. Bo to właśnie te dni – Wielki Czwartek, Piątek i Wigilia Paschalna – prowadzą nas do poranka Zmartwychwstania.
Jeśli od dawna nie byłeś u spowiedzi – nie czekaj do Wielkiej Soboty, gdy kolejki sięgają za drzwi. Idź wcześniej. Nie po to, by „odhaczyć obowiązek”, ale by doświadczyć miłosierdzia, które Jezus daje każdemu z nas – za darmo, bez warunków.
I jeszcze jedno: zadbaj o relacje z bliskimi. Może to właśnie ten czas, by wyciągnąć rękę do kogoś, z kim dawno nie rozmawiałeś? Może komuś trzeba wybaczyć, poprosić o przebaczenie? Bo pokój, który daje Chrystus, zaczyna się często od prostego: „przepraszam”, „wybacz”, „cieszę się, że jesteś”.
Wielkanoc to nie tylko wydarzenie sprzed dwóch tysięcy lat. To rzeczywistość, która dzieje się dziś – w Tobie, w Twojej rodzinie, w Twoim sercu.
Nie bój się odpuścić
Zawsze znajdzie się coś, czego nie zdążysz zrobić. Ciasto, które się nie uda. Zakupy, o których zapomnisz. Serwetki, które nie pasują do obrusu. I co z tego?
Nie bój się odpuścić. Nie musisz być idealny. Nie musisz wszystkiego kontrolować. Wielkanoc nie zależy od tego, czy wszystko pójdzie zgodnie z planem – ona już się wydarzyła. Chrystus już zmartwychwstał. I przynosi Ci pokój, który nie zależy od okoliczności, ale od serca, które umie przyjąć Jego obecność.
Zaufaj Bogu bardziej niż sobie. Nawet jeśli nie zdążysz z wszystkim – zdąż z tym, co najważniejsze: z miłością, przebaczeniem, obecnością, spokojem.
Nie porównuj swoich Świąt do cudzych zdjęć w internecie. Prawdziwa radość nie potrzebuje filtrów ani perfekcyjnych ujęć. Potrzebuje prawdy, ciszy i otwartego serca.
Jeśli więc coś trzeba odpuścić – zrób to z uśmiechem. Niech Twoja Wielkanoc będzie może nie „idealna”, ale pełna życia. Bo przecież o to właśnie chodzi – byśmy w sercu spotkali Tego, który pokonał śmierć. I uwierzyli, że także nasze zmęczenie, niepokój, niedoskonałość… mogą być przemienione w światło.
Wielkanoc to nie nagroda za wysiłek. To dar, który otrzymujemy, choć na niego nie zasłużyliśmy. To światło, które wchodzi w naszą codzienność – nawet jeśli nie wszystko jest tak, jak byśmy chcieli.
Niech te Święta będą dla Ciebie czasem prawdziwego odpoczynku. Niech będzie w nich miejsce na ciszę, modlitwę, rodzinne ciepło i… śmiech przy stole. Niech Twoje serce nie będzie przepełnione stresem, lecz pokojem Zmartwychwstałego Pana.
Bo On naprawdę żyje. I naprawdę przychodzi – nie tylko do grobu, ale też do kuchni, do salonu, do Twojego zmęczonego serca.
Niech Cię błogosławi i prowadzi w tym czasie przygotowania – i niech uczyni Twoją Wielkanoc piękną. Może nie idealną, ale prawdziwą. Taką, która zostanie w sercu na długo.
Z modlitwą,
ks. Janusz
Redaktor: ks. Janusz Mazur, duszpasterz z ponad 20-letnim doświadczeniem pracy z wiernymi.