3 stycznia, Śwoda
Wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus
Pierwszy tydzień po Narodzeniu Pańskim
Kolor szat: biały, Rok B, II
Imieniny: Genowefy, Danuty, Adeli
Pierwsze czytanie (1 J 2, 29 – 3, 6)
Chrystus objawił się po to, aby zgładzić grzechy
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła
Najmilsi:
Jeżeli wiecie, że Bóg jest sprawiedliwy, to uznajcie również, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego.
Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi, i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego.
Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest.
Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. Każdy, kto grzeszy, dopuszcza się bezprawia, ponieważ grzech jest bezprawiem.
Wiecie, że On się objawił po to, aby zgładzić grzechy, w Nim zaś nie ma grzechu. Ktokolwiek trwa w Nim, nie grzeszy, żaden zaś z tych, którzy grzeszą, nie widział Go ani Go nie poznał.
Psalm (Ps 98 (97), 1bcde. 3c-4. 5-6 (R.: por. 3cd))
Ziemia ujrzała swego Zbawiciela
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.
Ziemia ujrzała swego Zbawiciela
Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Ziemia ujrzała swego Zbawiciela
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
Ziemia ujrzała swego Zbawiciela
Aklamacja (J 1, 14a. 12a)
Alleluja, alleluja, alleluja
Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.
Wszystkim, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ewangelia (J 1, 29-34)
Chrystus jest Barankiem, który gładzi grzech świata
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».
Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».
Rozważanie nad Ewangelią
W dzisiejszej refleksji nad ewangelią, spoglądamy na postać Jana Chrzciciela z nowej perspektywy, widząc w nim wzór głębokiego zaangażowania i duchowej wrażliwości. Jego ascetyczna twarz i skupiony wzrok na Jezusie są świadectwem jego całkowitego oddania i wierności misji.
Jan, natchniony przez Ducha, odważnie nazywa Jezusa „Barankiem Bożym”, wyrażając tym samym przekonanie o Jego roli jako pokornego Sługi i Mesjasza. To prowokacyjne określenie wywołuje różne reakcje, a my, stojąc w tłumie, zastanawiamy się, jakie jest nasze własne postrzeganie Chrystusa i naszej roli jako Jego uczniów.
Pytania o własny duch ofiary i gotowość do poświęcenia są istotne. Rozważamy, czy jesteśmy gotowi naśladować Jezusa jako służącego, nawet jeśli oznacza to cierpienie i wyrzeczenie. Zadajemy sobie pytanie, czy potrafimy, podobnie jak Jan, rozpoznać i przyjąć Jezusa w naszym życiu, w pełni zaakceptować Jego misję i nauczenia.
Rozważając życie Jana na pustyni i jego bliskość z Bogiem, doceniamy wartość duchowej wrażliwości, która pozwala mu rozpoznać głos Boga. Zastanawiamy się, jak możemy rozwijać własną duchową wrażliwość, aby lepiej rozumieć i doświadczać obecności Boga w naszym życiu.
Jan, który osobiście spotkał Jezusa i ujrzał w Nim Syna Bożego, staje się dla nas wzorem dawania świadectwa. Jego doświadczenie inspiruje nas do szukania głębszego związku z Bogiem poprzez modlitwę, kontemplację i świadome przeżywanie Jego obecności w naszym życiu.
Ta refleksja zachęca nas do głębokiej introspekcji i poszukiwania bliskości z Jezusem, nie tylko jako Mesjaszem, ale jako nauczycielem i przewodnikiem w codziennym życiu. Poprzez nasze osobiste doświadczenie wiary, możemy aspirować do bycia autentycznymi świadkami Chrystusa w świecie.