4 grudzień, poniedziałek
Rok B, II
Kolor szat: fioletowy albo biały albo czerwony
Imieniny: Barbary, Krystiana, Jana
Pierwsze czytanie (Iz 2, 1-5)
Pokój królestwa Bożego
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jerozolimy:
Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stać będzie mocno na szczycie gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem».
On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i sędzią dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!
Psalm (Ps 122 (121), 1b-2. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 1bc))
Idźmy z radością na spotkanie Pana
Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: *
«Pójdziemy do domu Pana».
Już stoją nasze stopy *
w twoich bramach, Jeruzalem.
Idźmy z radością na spotkanie Pana
Do niego wstępują pokolenia Pańskie, *
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie, *
trony domu Dawida.
Idźmy z radością na spotkanie Pana
Proście o pokój dla Jeruzalem: *
Niech żyją w pokoju, którzy cię miłują.
Niech pokój panuje w twych murach, *
a pomyślność w twoich pałacach.
Idźmy z radością na spotkanie Pana
Ze względu na moich braci i przyjaciół *
będę wołał: «Pokój z tobą!»
Ze względu na dom Pana, Boga naszego, *
modlę się o dobro dla ciebie.
Idźmy z radością na spotkanie Pana
Aklamacja (Por. Ps 80 (79), 4)
Alleluja, alleluja, alleluja
Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić,
okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ewangelia (Mt 8, 5-11)
Wielu ze Wschodu i Zachodu przyjdzie do królestwa niebieskiego
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go».
Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a słudze: „zrób to!” – a robi».
Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim».
Rozważania nad Ewangelią
Rozważając słowa Jezusa: „U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary”, możemy głębiej zrozumieć, że wiara to nie tylko przekonanie, ale także zaufanie i gotowość do poddania się niezrozumiałym drogom Bożym. Setnik, choć był obcym w izraelskim społeczeństwie, wykazał się większą wiarą niż wielu z narodu wybranego. To przypomina nam, że wiara przekracza granice kulturowe i religijne.
Pokora setnika, który uznał, że nie jest godzien, aby Jezus wszedł pod jego dach, jest równie ważna. Ta pokora wskazuje na zdolność do uznania własnej małości wobec wszechmogącego Boga. W dzisiejszych czasach, gdy ludzie często dążą do samowystarczalności i niezależności, postawa setnika uczy nas, że prawdziwa siła leży w uznaniu własnej słabości i poleganiu na Bożej mocy.
Dodatkowo, Jezus przez swoją odpowiedź na wiarę setnika wskazuje na uniwersalność zbawienia. Wiara nie jest ograniczona do jednego narodu czy kultury, ale jest dostępna dla wszystkich, bez względu na ich pochodzenie. To przesłanie jest szczególnie istotne w naszym coraz bardziej zglobalizowanym świecie, gdzie różnorodność kulturowa i religijna jest codziennością.
Rozważając te słowa, możemy zastanowić się nad naszą własną wiarą i pokorą. Czy jesteśmy gotowi zaufać Bogu, nawet gdy nasze plany i oczekiwania nie są spełniane? Czy potrafimy przyznać, że nasza wiedza i zrozumienie są ograniczone, i że potrzebujemy Bożej mądrości i prowadzenia? A przede wszystkim, czy rozpoznajemy, że łaska Boża jest darem, a nie czymś, co nam się należy? Wiara i pokora idą ręka w rękę, prowadząc nas ku głębszemu zrozumieniu naszej relacji z Bogiem i z ludźmi wokół nas.