5 grudzień, wtorek
Rok B, II
Kolor szat: fioletowy
Imieniny: Barbary, Krystiana, Jana
Pierwsze czytanie (Iz 11, 1-10)
Na Chrystusie spocznie Duch Pański
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej.
Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej. Nie będzie sądził z pozorów ani wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego. Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi.
Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą pospołu i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą z sobą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na gnieździe kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani działać na zgubę po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze.
Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. do niego ludy przyjdą po radę, i sławne będzie miejsce jego spoczynku.
Psalm (Ps 72 (71), 1b-2. 7-8. 12-13. 17 (R.: por. 7))
Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Boże, przekaż Twój sąd królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa.
Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Za dni jego zakwitnie sprawiedliwość *
i wielki pokój, zanim księżyc zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza, *
od Rzeki aż po krańce ziemi.
Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Wyzwoli bowiem biedaka, który go wzywa, *
i ubogiego, który nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim, *
nędzarza ocali od śmierci.
Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Niech jego imię trwa na wieki, *
jak długo świeci słońce, niech trwa jego imię.
Niech jego imieniem wzajemnie się błogosławią, *
niech wszystkie narody życzą mu szczęścia.
Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Aklamacja
Alleluja, alleluja, alleluja
Oto nasz Pan przyjdzie z mocą
i oświeci oczy sług swoich.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ewangelia (Łk 10, 21-24)
Jezus rozradował się w Duchu Świętym
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».
Rozważanie nad Ewangelią
W dzisiejszym wtorkowym rozważaniu nad Ewangelią możemy odkryć głęboką mądrość płynącą z pokory i prostoty serca. Ewangelia uczy nas, że to właśnie w prostocie i pokorze kryje się klucz do zrozumienia tajemnic, które Jezus chce nam objawić. „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że te rzeczy ukryłeś przed mądrymi i rozumnymi, a objawiłeś je tym, którzy są jak dzieci” – te słowa Ewangelii przypominają nam, że prawdziwa mądrość nie zawsze idzie w parze z ludzką erudycją czy roztropnością.
Zwracając się ku pismom Tomasza a Kempis i jego dziełu „O naśladowaniu Chrystusa”, znajdujemy echo tej samej prawdy. Kempis wskazuje na to, że pokora i spokój ducha są drogą do bliskości z Jezusem. „Bądź pokorny i zachowaj spokój, a będziesz współmieszkał z Jezusem. Bądź pobożny i cichy, a odnajdziesz Jego obecność” – jego słowa w III Księdze, 8. rozdziale, są przypomnieniem o wartościach, które są fundamentem chrześcijańskiego życia.
Kempis podkreśla, że Bóg obdarza swoją łaską tych, którzy żyją w pokorze, oferując im pocieszenie, wolność i bliskość. „Bóg kieruje swoje spojrzenie ku pokornym, obdarza ich swą łaską i podnosi z upokorzenia do chwały. Pokorny sercem odkrywa przed sobą Boże tajemnice i doznaje łagodnego pociągu Bożej miłości” (III, 2). To przypomnienie, że prawdziwa wielkość człowieka mierzy się nie jego osiągnięciami, ale pokorą serca.
W tych słowach odnajdujemy też przestrogi przed pychą i samouwielbieniem. W pokorze serca kryje się prawdziwe zrozumienie naszego miejsca w świecie i relacji z Bogiem. Niezależnie od okoliczności, pokorny sercem znajduje oparcie w Bogu, a nie w zmiennych wartościach świata.
W tych rozważaniach zachęcamy, byśmy wszyscy szukali w pokorze i prostocie serca prawdziwego sensu naszej wiary i naszego codziennego życia. Niech te wartości prowadzą nas na drodze do głębszego zrozumienia i doświadczenia miłości Bożej.